Een stille kracht ging te vroeg

11 augustus 2021

Hij kende heel veel mensen, maar hoeveel mensen kenden hem?

Hij was een stille, wat teruggetrokken man, niet wat je je voor zou stellen bij een kastelein. Volgens de bezoekers was het zijn vrouw die in het café alles draaiende hield. Deels hadden ze gelijk, maar vaak zie je wat je wilt zien. De werkelijkheid was anders. De stille kracht in het café, niet op de voorgrond maar op de achtergrond, dat was hij. Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Van timmerman, tot elektricien, van aannemer tot uitvoerder, het hele pand werd door hem verbouwd. Zijn handen waren goud waard. Samen met zijn vrouw maakte hij van een huis een thuis en van hun café een vertrouwde plek voor velen. De kaartclub, carnavalsverenigingen, iedereen was welkom in het café en er was altijd een luisterend oor.

Enkele jaren geleden trof hem een vreselijke ziekte. Hij heeft met alles wat in hem zat gevochten om zijn lichaam te repareren, zoals hij alles in huis ook wist te herstellen en op te lappen. Tegen één vorm van kanker was hij misschien wel opgewassen geweest, maar het lot bepaalde dat hij vier verschillende vormen van deze vreselijke ziekte kreeg. Daar is een mens niet tegen opgewassen; vier tegen één is een ongelijke strijd.

Veel werd er nog gesproken in het gezin, dat als één team naar buiten trad. Ze spraken over hoeveel liefde er was en er altijd zou zijn. Ook hadden ze het over zijn afscheid, dat hij zelf regisseerde.

En toen werd de stille kracht echt stil en brak het moment van loslaten aan. De avond voorafgaand aan de uitvaart was er een mogelijkheid voor familieleden, vrienden en klanten uit het café om persoonlijk afscheid van hem te nemen. Gewikkeld in doeken lag hij opgebaard in hun Balihuisje in de tuin.

Met een verlengde Hummer maakte hij zijn laatste rit naar het crematorium, vergezeld door zijn vrouw kinderen en een goede vriend. In deze auto werd geproost op een leven dat veel te kort is geweest. Een leven waarin hij een zware weg heeft bewandeld. Hoe zwaar deze was, wist slechts een enkeling, er werd niet over gesproken. Het deed te veel pijn.

In het crematorium klonken de woorden van Phil Collins, That’s just the way it is!