Een onzichtbaar lijntje… Vóór, tíjdens en ná de uitvaart.

16 november 2023

Jaren geleden kreeg ik het verzoek om vooraf de uitvaart door te spreken. Vandaag de dag is dat heel normaal, destijds was dat een heel stuk minder gebruikelijk.

Met knikkende knieën ga ik op een zomerse dag naar het adres toe. Een vrolijke jonge moeder van twee jonge meisjes doet de deur open en nodigt me uit binnen te komen. In de woonkamer een bed, waarop haar man ligt. Hij is ernstig ziek en wil zelf zijn uitvaart mee bespreken. Het praten gaat al moeizaam. Zijn levensverwachting wordt besproken; die is niet heel lang meer. Zijn uitvaartwensen worden op papier gezet. Ik geef aan dat de kans bestaat dat een collega de uitvaart zal gaan begeleiden, omdat ik een vakantie heb geboekt. Ondanks dat hij heel moe is van het vele praten zegt hij nog: “Ik wacht tot je terug bent”.

In mijn vakantie heb ik regelmatig gedacht: “Hoe zou het zijn?” De dag dat ik terugkom van vakantie krijg ik rond de middag het telefoontje. “Hij heeft op je gewacht en is nu overleden.” Ik ben er stil van.

Zijn uitvaart is heel bijzonder, zijn vrienden zorgen dat hij met een prachtige auto naar de locatie gaat waar de uitvaart is. Vele mensen uit de gemeenschap zijn aanwezig. Het wordt een dienst waarin veel liefde en warmte voelbaar is. Nadat wij zijn lichaam toevertrouwd hebben aan de aarde en iedereen de begraafplaats heeft verlaten, blijven zijn vrouw en kinderen achter. Met elkaar gaan ze op de rand van het graf zitten, een moeder met haar twee prachtige dochters; een kleuter en een peuter.  Intens verdrietig. Op afstand slaan mijn collega’s en ik dit tafereel gaande. Ook bij ons lopende tranen over onze wangen.

In de jaren die volgen blijft er een onzichtbaar lijntje bestaan waarin we met elkaar verbonden blijven. Elk jaar is er over en weer een berichtje op de sterfdag. Vandaag kwam ik ze tegen; de moeder met haar jongste dochter, vijftien jaar alweer. De oudste was alweer negentien! We geven elkaar een dikke knuffel, die meer zei dan duizend woorden. Ze heeft opnieuw de liefde mogen vinden en is gelukkig. Maar vooral ook, juist door het zware verlies, dankbaar voor al het moois dat er in haar leven is. En ons onzichtbare lijntje? Dat was, is en zal er altijd blijven.

Ireen van Eck
Uitvaartverzorger

Dit verhaal is gepubliceerd met goedkeuring van de nabestaanden.