De laatste rit naar het crematorium
28 juni 2021
Onderstaand bericht bevat informatie die niet meer van toepassing is. Er gelden geen beperkende maatregelen meer.
Zaterdagavond, ik heb dienst en al vele telefoontjes gehad. Opnieuw gaat de telefoon en een mevrouw vertelt dat haar schoonvader is overleden, of wij de uitvaart kunnen verzorgen. Ik heb uitgelegd dat we gezien het coronavirus maatregelen moeten nemen en ik vraag of er mensen in huis klachten aan hun luchtwegen hebben, hoesten of koorts hebben. Geen van dat alles. Ik geef aan dat ik graag het gesprek aanga, maar slechts met 2 personen, dit voor hun maar ook voor mijn veiligheid. We maken een afspraak voor de volgende dag. Meneer wordt dezelfde avond overgebracht naar ons uitvaartcentrum om daar verzorgd te worden, zonder familie want dat is momenteel helaas niet toegestaan. De volgende dag zal meneer weer naar huis komen om daar opgebaard te worden.
Het is een prettig gesprek met de familie, alle richtlijnen worden keurig opgevolgd. De familie geeft aan graag een erehaag voor hun dierbare te willen en vragen of dat mag. Ja dat mag, als de mensen 1,5 meter uit elkaar gaan staan, geen probleem! We stellen de tekst voor de kaart op, schrijven en herschrijven en zorgen dat ze op de post gaan. Ruim 200 kaarten gaan er op de post. En dan komt er opnieuw een persconferentie, de regels worden opnieuw aangescherpt. Geen samenscholing, niet meer dan 3 mensen bij elkaar. Wat betekent dat er toch geen erehaag mag komen op last van de nieuwe verordening! Wat een enorme teleurstelling..
Echter in tijden van crisis worden mensen vindingrijk, zijn ze flexibel en bereid om concessies te doen. Er wordt gewikt en gewogen en men komt tot een alternatief; op de dag van de uitvaart rijden mensen door de straat en krijgen met een gehandschoende hand een gedachteniskaartje uitgereikt.
De laatste rit naar het crematorium volgt door het dorp, enkele tractoren rijden voor de rouwauto uit en de mensen staan in hun tuin met afgestoken fakkels. Ik loop voor de rouwauto en heb een brok in mijn keel. Wat heb ik een mooi beroep, wat ben ik trots op de families die ik mag begeleiden en wat zijn de afscheidsdiensten met een klein gezelschap enorm intens!