Als de nood het hoogst is

14 november 2024

Herfst, het miezert en het is koud wanneer ik met een nabestaande, waarmee ik de uitvaart van zijn vader heb geregeld, naar mijn auto loop en hem de enveloppen geef voor de rouwkaart die ik op kantoor uit wil gaan werken. Terwijl hij wegloopt zegt hij, en passant, je hebt een lekke band en loopt naar binnen.

Ik baal als een stekker en realiseer me meteen dat die rouwkaart vandaag niet meer gaat lukken.

Blij ben ik met mijn ANWB lidmaatschap en bel hen met het verzoek of er iemand kan komen. Helaas zijn alle medewerkers bezet en kan de wachttijd oplopen tot twee uur voordat er iemand is. De nodige krachttermen komen voorbij en ik bel naar huis om te zeggen dat het een latertje gaat worden.

Een stukje verderop is een jongeman bezig met zijn motorfiets. Hij knikt even naar me en gaat verder met hetgeen hij aan het doen is. Ik ga in de auto zitten, nadat ik eerst alles uit de kofferbak heb gehaald om te kijken of ik een reserveband heb. Vervolgens alles weer erin, want de miezer is een stevige bui geworden.

Terwijl de tranen me erg hoog zitten, wordt er op mijn raam geklopt en de jongeman staat er. “Ik zie dat u een lekke band heeft, zal ik even het thuiskomertje erop leggen voor u, zodat u weer verder kunt?” Ik wil eerst nog zeggen dat het niet nodig is, maar bedenk dan dat twee uur wachten op de ANWB ook wel heel lang is. “Het is echt geen moeite voor me, ik doe dit dagelijks”, zegt hij nog en ik besluit van zijn aanbod gebruik te maken.

In no time zit mijn thuiskomertje erop en wanneer ik hem wat toe wil stoppen, weigert hij. De woorden die hij dan zegt zorgen ervoor dat de opgekropte tranen rijkelijk gaan vloeien. “Jaren geleden heeft u de uitvaart verzorgd van de moeder van mijn beste vriend, dat heeft u geweldig gedaan en daarvoor zijn ze u nog steeds heel dankbaar. Mag ik dan nu alsjeblieft wat terugdoen voor u?”

Ireen van Eck
Uitvaartverzorger Goemans uitvaartzorg